Vanmorgen kreeg ik een telefoontje van mijn vriend met ‘breaking news’: hij was vannacht opgeschrikt door enorm kabaal in zijn woonkamer…
Het bleek (gelukkig maar) geen wereldramp, maar hij had wel een héél opmerkelijke reden voor zijn onverwacht ontwaken: de buurmannen hadden ruzie!
Daarmee doelde hij niet op medebewoners in zijn straat, maar op twee gevederde huismaatjes die bij hem in de woonkamer staan en sinds jaar en dag een kooi delen: zijn valkparkietjes. Het aandoenlijke stel kreeg hij ooit van een hartsvriendin, die oorspronkelijk dacht dat het twee vrouwtjes waren; de parmantig gekuifde dames werden dan ook Britt en Noortje genoemd.
Na enige tijd en bij nader onderzoek bleken de twee lawaaikoekies (want ze konden en kunnen behoorlijk hun bekje opentrekken) van het mannelijk geslacht te zijn. Om hen na hun zogenaamde come-out niet te veel in verwarring te brengen (en ook mij, want ik weet nog steeds niet wie wie is…) werden de ‘heren’ omgedoopt tot ‘Buurman en Buurman’.
Tot zover.
Maar vannacht is bij de twee doorgaans grote maatjes om onbekende oorzaak de vlam in de pan geraakt. Zo heftig zelfs, dat mijn vriend er dus van wakker schrok en de twee tot bedaren moest brengen.
Het bleek er echt hard aan toe te zijn gegaan: de voerbakjes vlogen door de kooi!
Aangezien ik nogal visueel ben ingesteld, zie ik dat dan helemaal voor me: twee opgefokte vogeltjes die elkaar even niet meer kunnen luchten of zien, maar gedwongen 1 huis (lees: kooi) delen en dan uit frustratie maar met hun eten gaan smijten!
Toegegeven, ze hebben weinig alternatieven: met deuren gooien gaat niet, net zo min als met borden of ander voor de hand liggend servies. 1 van hen kan ook niet even een ommetje gaan maken om af te koelen. Of zich bezatten in de kroeg. Ze kunnen niet zwijgend voor de televisie gaan hangen of in een andere kamer gaan zitten mokken. Nee, veel uitwijkmogelijkheden zijn er niet. Dus dan maar pakken wat je pakken kan. Als gekooide vogel dan. Hilarisch!
Enfin, wat ik begreep is dat de boel vanmorgen alweer gesust was: ze zaten weer – alsof er niets was gebeurd – samen op een stokje, beiden ogenschijnlijk onschuldig aan de rommel die hun wangedrag had veroorzaakt.
‘Vanavond laat ik ze lekker even los fladderen’, sloot vriend verzoenend het spectaculaire nieuws af.
Vind ik ook een goed plan, kunnen ze hun energie even kwijt voordat de boel weer ontploft.
En gelukkig kunnen ze weer door 1 – uh – (kooi)deur…
Geef een reactie