De meest basale vorm van leven heeft mij altijd al geboeid.
Waarom weet ik niet. En kan of wil ik ook niet verklaren. Je hoeft niet altijd alles te weerleggen, het is een gevoel.
Misschien is het de flexibiliteit van de vloeistof. De bekende steen, die verlegd wordt. En het water dat zich dan als vanzelf een andere weg baant. Het beweegt mee en creëert voor zichzelf een nieuw pad; het omzeilt de blokkade. Het past zich moeiteloos aan aan de omgeving: koud of warm; hard of zacht; zoet of zout. Telkens opnieuw, als het moet. Het zou heel goed kunnen dat die eigenschap, die vanzelfsprekende buigzaamheid, mij inspireert en leert.
De zee is voor mij de overtreffende trap van water. Uren kan ik naar het gekabbel kijken en luisteren. Rust valt over me door simpelweg het volgen van golven, die zowel vredig kunnen voortrollen als overdonderend kunnen zijn in een storm. De bruisende koppen brengen me energie; de na hun bereikte hoogtepunt instortende toppen brengen me kalmte. Een mengelmoes daarvan is hoe ik ben en hoe ik me voel.
Toch ben ik mij ook bewust van de verraderlijkheid en het gevaar wat water met zich meebrengt. Het onverwachte, onvoorspelbare is een mooie zegen maar tegelijkertijd ook een – soms dodelijke – vloek. Desalniettemin is water onze enige mogelijkheid tot bestaan, onmis(ken)baar!
Starend over het water, dat altijd zijn weg vindt. Mijn blik op de horizon, op een late zomermiddag aan zee. Dat is voor mij ultiem geluk en rust.
‘Dat is het eind, hè mam?’, stelt mijn zoon als we samen in het nog warme zand de in de zee zakkende vuurbal bewonderen. Ik leg hem later nog wel eens uit dat het juist het begin is.
Geef een antwoord