Heb ik na jaren eindelijk weer eens – door toedoen van mijn fanatieke 15-jarige zoon – een abonnement voor de sportschool afgesloten, gooien ze de boel weer op slot.

En dat in een periode waarin er in de ‘essentiële’ winkel mij van alles toelacht: hapjes en drankjes die ik in de niet-Kerstperiode nooit tot mij zou nemen. Sterker nog, waar vanaf ik soms het bestaan niet eens wist…
En ja, gezien mijn natuurlijke nieuwsgierigheid probeer ik toch overal een hapje of slokje (of 2, of 3) van.

Hoe moet dat straks als alle ik-heb-teveel-gegeten Kerstdiners achter mij liggen en dat geprop niet kan compenseren door als een idioot in de auto te springen en naar de sportschool te rijden om daar vervolgens mezelf uitdaag door geleidelijk de snelheid van de loopband op te schroeven? Lang duurt dat hardlopen overigens niet, want mijn zeer matige conditie dwingt mij om binnen no-time af te zwakken naar snelwandel-tempo.
Tot overmaat van ramp komen 1 januari en mijn daaraan gerelateerde jaarlijkse afval-voornemen griezelig dichtbij. Ook dát nog…

Dag killer body voor komende zomer. Dat wordt in een lange wijde, niets verhullende jurk naar het strand. Totáál verstoken van enige vorm van zonnebaden. Hoogstens op een terrasje knarsetandend gluren (of ik nu wil of niet) naar al die perfecte bikinilijntjes die in naar de laatste mode niemendalletjes pronken.
Ik neem nog maar een koel wijntje om mijn verdriet te verdrinken…

Gelukkig, niets is minder waar. Ik heb al een tijdje door dat mijn ‘killer body’ uit meer bestaat dan de verpakking. Mijn killer body huist in mijn hoofd. In mijn persoon, als mens. In wie ik wens te zijn.
Mijn eigen ‘killer body’ bestaat uit meer dan ik. Mijn ‘killer body’ behelst familie, vrienden en collega’s die mij onvoorwaardelijk steunen. Die in mij geloven, mij kansen gunnen, mij motiveren en inspireren. Die mij eerlijk aanspreken op mijn ‘eigen aardigheden’ met als enige doel mij te laten groeien. Die een arm om mij heen slaan, zomaar ineens, bijvoorbeeld tijdens een wandeling.
Mijn ‘killer body’ bestaat uit mooie herinneringen die ik koester en minder mooie herinneringen waaruit ik een les heb geleerd. Uit de struggles die ik had en heb en niet uit de weg ga, maar mee deal. Uit het besef dat ik een mens ben dat oprecht, intens en in het nu probeer te leven. Uit de trots die ik voel over wat ik bereikt heb. Uit de blijdschap een moeder te mogen zijn.
Dat alles zet mij stevig in de schoenen. Laat mij aarden. Laat mij in mijn waarde.

Mijn zoon heeft mij, door mij soms letterlijk mee te slepen naar de sportschool (want echt, ik wil soms écht, écht veeeeel liever op de bank onder een dekentje in deze koude tijd), onbewust dat zetje gegeven om ook fysiek beter te worden. Dat mijn mentale welzijn daarmee wordt versterkt behoeft geen uitleg.

Ik ben zo trots op hem als hij – als een volleerd fitnessgoeroe – mij uitlegt hoe ik bepaalde oefeningen moet uitvoeren: ‘Houd je rug recht, mam!’
Die woorden betekenen zoveel méér voor mij dan hij ooit hoeft te weten…

Ik wens iedereen een warme, liefdevolle Kerst en een gelukkig (met je eigen ‘killer body’) 2022 toe!

Vandaag ‘gewoon’ weer eens gaan bowlen in the ‘Mall of the Netherlands’: het oude, vertrouwde en verbouwde winkelcentrum Leidschenhage.

Aan de receptie van het betreffende Amerikaanse etablissement, dat maar liefst 3 verdiepingen telt, word ik in het Engels welkom geheten. The Mall is internationaal georiënteerd, zoals tegenwoordig zo veel. Het is de toekomst; op de middelbare school van mijn zoon scoort zijn gehele klas op HBO-niveau als het op het vak Engels aankomt. Komt door het gamen, legde zijn mentor uit. Dus gelukkig heeft dat ook zijn voordelen. Daarnaast is Spaans de tweede vreemde taal die wordt aangeboden op deze school, dus kind kan straks de wijde wereld in. Wie weet gaat hij later ook nog Mandarijn studeren, het is allemaal niet vreemd meer. Persoonlijk ben ik er blij mee. Maar dat terzijde.

De hypermoderne bowlingbanen van het spiksplinternieuwe ‘event restaurant’ bevinden zich op de tweede verdieping. Bij binnenkomst op de begane grond tref je een lange, gezellige bar en op de eerste verdieping hangt het vol met monitoren in allerlei afmetingen. Er staan tafeltjes in diverse maten opgesteld voor even diverse groepsgrootten. De sfeer is knus en prettig rumoerig. Ondanks het prachtige weer is het gezellig druk en het is gewoon weer even wennen aan de hoeveelheid mensen, die als een familie geconcentreerd de Grand Prix van Frankrijk volgt.

Tot mijn plezier is het ook mogelijk om hier een karaoke-ruimte af te huren. Dat is goed nieuws voor deze vals zingende moeder; binnenkort ga ik dus met vrienden, familie, aanhang en iedereen die wil aansluiten de boel hier op stelten zetten. Eindelijk kan het weer!

Verder kun je op de bovenste verdieping poolen, darten en nog wat games spelen, zoals air-hockey. Het oogt hier als een walhalla van entertainment met voor ieder wat wils.

Hoe heerlijk is het om – tussen het bowlen door – het gezamenlijke en luide gebral te horen van het publiek op de eerste verdieping, dat ziet hoe Verstappen komt, ziet en overwint. Het voelt historisch, dat moment. En niet alleen omdat onze geliefde Formule 1- racer de hoogste podiumplek heeft veroverd.

Nee, alles wat ‘normaal’ was, wordt weer bijzonder. Ik hoop dat dat besef nog even blijft hangen bij iedereen. In ieder geval ben ik mezelf er heel bewust van. En voel ik dankbaarheid en opluchting.

Ook mijn lang geleden geboekte zomervakantie lijkt nu doorgang te gaan vinden. Hier en daar sprokkel ik al wat benodigdheden bij elkaar: anti-zonnebrand, muggenolie, én een nieuwe bikini. Veel te vroeg (ik vertrek pas in augustus), maar gewoon om dat speciale zomervakantiegevoel weer te ervaren.

Het belooft, in alle opzichten, een bijzondere en zinderende zomer te worden.
Ik ben een blij en gelukkig mens.

Ik begrijp, dat er in 2021 een vernieuwde Big Brother in de planning staat…

“Dat is gemakkelijk”, is mijn 1^e gedachte. Wij, Nederlanders, kunnen nu al geen stap meer verzetten zonder dat we in de gaten worden gehouden door providers, sociale media, apps, drones en wat al niet meer. Dus zet deze flitsende communicatiekanalen (nog meer) in en start rolling!

Maar nee. Er wordt een heus ‘Big Brother’-huis gebouwd. In Amsterdam, of all places. Het bruisende hart van ons land. Waar vele corona-besmettingen en -zieken zijn. Waar code rood geldt. Blijkbaar bestaat er nu al zekerheid dat die code op het moment dat de opnamen beginnen, al een gepasseerd station is. Of betreft het spiksplinternieuwe onderkomen hier misschien een ‘mobile home’ dat, mocht het nodig zijn tegen die tijd, in zijn geheel verplaatsbaar is naar de plek waar op dat moment het minste risico op besmetting is?

Het huis wordt ‘corona-proof’ gebouwd, begrijp ik. “Dat wordt gezellig”, gaat het dan meteen door mij heen. Want hoezo mogen de bewoners visite ontvangen? Of in ieder geval, alleen visite waarvan met 100% zekerheid kan worden gezegd dat die niet besmet is met het gevreesde virus? Iedereen op 1,5 meter afstand houden geeft bij lange na niet de smeuïge beelden die wij van dergelijke gluurprogramma’s gewend zijn. En eerlijk gezegd: waaraan diezelfde programma’s hun succes aan hebben te danken. We willen toch zien wat er gebeurt, juist als de camera’s ‘infrarood’ draaien? Wat als al die lui die zich daarbinnen begeven zich braaf gedragen, wie kijkt er dan naar?

Ik zou zeggen: ga aan de slag met de drones die kortgeleden in groten getale zijn aangeschaft en de camera’s die steeds meer vastleggen wat er in de Nederlandse straten gebeurt. Laat iedereen via zijn mobiel meekijken in het leven van hun medeburger, waar en wanneer die maar wil en met dank aan de tv-bobo’s die via in te huren top-nerds en peperdure geavanceerde software weten in te sluipen in de woon-, slaap-, badkamers en keukens van ons onnozele Nederlanders, die nog in de waan zijn zich in alle privacy te kunnen bewegen. Ik bedoel, hoe real wil je reality-tv hebben?

Ik voorspel dat op bovenstaande beschreven manier de kijkcijfers omhoogschieten en de hoge heren van tv-land vechten om de rechten. Daar kan geen huis, hoe luxueus ook, tegenop.
Dus: John, Linda, Erland of Albert: wie biedt?

En o ja, ik ben nu dus rechtmatig eigenaar van dit idee, hè? Copyright 😉.

 

Dus is het alweer 5 januari. 2019.

Ik heb geen voornemens. Maar doelen. En die doelen houd ik lekker alleen voor mezelf. Geen woorden, maar daden is dit jaar mijn leus.
Oeps, nu heb ik er toch 1 blootgegeven…

Anyway, 2018 was voor mij een jaar van verandering en bewustwording. Of misschien een betere volgorde: bewustwording en verandering. Die ik ga voortzetten in 2019.
O jee, nog 1… Nou ja, vooruit.

Ik heb veel liefde gezien dit jaar. En helaas ook, zeker aan het eind van het jaar, verdriet. Verdriet om het verlies van (veel te jonge) dierbaren. De herinneringen aan hen zijn onvergetelijk; en hoewel die ook pijn doen, geven ze meteen troost. Want een uniek persoon heeft een unieke rol gespeeld in het leven van degenen om zich heen. Dat vind ik iets om dankbaar voor te zijn.

Dat ik (meer) bewust ben van de breekbaarheid en tijdigheid van mijn eigen bestaan op deze wereld, neem ik mee naar het voor mij liggend nieuw jaar. Mijn streven om mijn dromen in het hier en nu waar te maken, zijn versterkt door de gebeurtenissen die in 2018 in mijn leven plaatsvonden.
En nummer 3 is in de lucht, gaat goed…

Ik wil deze korte column niet eindigen met 1 van de vele cliché-uitspraken die genoeg de ronde doen op de sociale media. (En ja, die deel ik ook weleens.)

Ik wens iedereen gewoon een gezond en gelukkig, liefdevol 2019.

Harry trouwde Megan.
Een prins en een actrice, die ook nog eens gescheiden is… Een traditie wordt doorbroken. Van ‘de standaard’ wordt afgeweken.

Standaard betekent volgens het woordenboek: “normaal, geldend voor alle gevallen”.
Nou, dit is dus typisch een gevalletje ‘niet standaard’. En dat is hem nou net waar vele schoenen wringen. Want als je niet ‘standaard’ bent, hoor je er – in veel gevallen – niet bij.

Een afwijkende voorkeur voor bijvoorbeeld partner, kleding en andere innerlijk of uiterlijkheden is nog steeds – zij het in steeds mindere mate – ‘ongewoon’ en veroorzaakt soms nog minachting.
Zo ook als je bijvoorbeeld niet ‘standaard’ denkt of een andere mening of zienswijze hebt. Met andere woorden een ander idee hebt over hoe de wereld in elkaar steekt.

Voor kinderen kan gelden: een andere manier van leren. Afwijkend van de rest van de leerlingen, die ‘standaard’ wel meekomen. Een ernstige bijkomstigheid is, dat juist die anders lerende kinderen – gezien hun jonge leeftijd – het dubbel zo moeilijk hebben: hun mate van relativeren is nog niet ten volle ontwikkeld. Dus raken zij in de stress. De gevolgen hiervan hoef ik u niet uit te leggen.

Ook mijn eigen persoontje is niet standaard. Of mijn levensstijl daarvan de oorzaak of het gevolg is, is lastig te zeggen. En wat mij betreft ook niet relevant. Wat mij handvatten geeft, is om te leren hoe om te gaan met mijn eigen stijl, hoe eigenzinnig of misschien wel eigenwijs die ook mag overkomen.

Wat ik wel hiervan geleerd heb, is dat er in je omgeving soms niet begrijpend of zelfs afkeurend wordt gereageerd op mijn ‘anders’ handelen. Iets, waar ik in het verleden moeite mee had. Tegenwoordig bestempel ik mezelf als zijnde bijzonder. Daarmee dek ik de lading op een voor mij positieve manier. En dat is waar het mij om gaat. Dat klinkt u misschien arrogant in de oren, maar – and I quote -: “Frankly my dear, I don’t give a damn!”

Ik hoop dat alle kinderen, die niet ‘standaard’ zijn, de kans krijgen zich op een meer individualistische manier te ontwikkelen. Gelukkig lees ik steeds meer over ‘beelddenkers’ en ‘indigo-kinderen’. En hoor ik steeds meer geluiden over manieren hoe om te gaan met deze kwetsbare doelgroep. Een zeer belangrijk signaal, want – zoals u het met mij eens zult zijn – je ervaringen als kind draag je je hele verdere leven met je mee.

Ik heb geleerd dat, als ik op mijn manier tevreden ben met wie ik ben, degenen die mij het meest na staan dat ook zijn. Daarover nadenken, op dit moment van schrijven, denk ik (sterker nog: daar ben ik van overtuigd) dat dàt gegeven de belangrijkste drijfveer is om te zijn wie ik ben.

Dat het niet de meest makkelijke weg is, is me inmiddels meer dan duidelijk.
Voor mij echter is het de enige weg.

Ik weet zeker dat Harry en Megan een mooie – niet standaard – toekomst tegemoet gaan omdat zij voor elkaar, maar voornamelijk voor zichzelf hebben gekozen…

5 mei.

Vrijheid zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn die geldt voor iedereen.
Helaas weten we dat nog steeds een groot deel van de bevolking op deze aarde gebukt gaat onder beperking van vrijheid. Of sterker nog: het helemaal geen hebben van vrijheid.

Onlangs ging ik met een vriendin weer eens ouderwets gezellig borrelen en een vorkje prikken.

We belandden in een restaurant waar ze bijzondere producten verkochten, met als specialiteit diverse huisgemaakte hamburgers. Eén ervan luisterde naar de naam Wagyu. ‘Geen idee’, keek ik vriendin schouderophalend aan. Ze legde mij uit: ‘Het is een koeienras uit het Verre Oosten, dat dagelijks gemasseerd wordt om de smaak van het vlees te optimaliseren’. Haar uiterst serieuze blik in combinatie met de reeds genoten rosétjes deed mij in schaterlachen uitbarsten. En ook zijzelf viel bijna van haar stoel van het lachen om haar eigen ingenieuze wijsheid.

We besloten om hierover meer aan onze gastheer te vragen, die uitgebreid de tijd nam om een gedegen uitleg te openbaren.

Mijn vriendin bleek nòg wijzer te zijn dan ik haar al kende: het vlees was inderdaad afkomstig van runderen die ‘een speciale behandeling’ genoten. Maar, werd er als belangrijke kanttekening bij vermeld, het was niet (meer) zo romantisch als wij ons voorstelden. Met veel verve vertelde onze gastheer, dat de wagyu-koe inmiddels ook al in ons eigen landje geïmporteerd was en dat de beruchte ‘massage’ niet uit mèèr bestond dan de mogelijkheid dat de beesten in hun binnenruimte tegen een autoband – die met een lang, dik touw aan het plafond was opgehangen en op schofthoogte in de stal bungelde – konden aanschuren. Wederom lagen wij gierend van het lachen over de tafel. Deze keer deed onze gastheer ook mee, maar voegde er hikkend aan toe dat de hamburger toch ten zeerste werd aanbevolen.

Aldus koos vriendin ervoor een poging te wagen en bestelde de autoband-burger. Ik hield het bij een kip-variant waarvan de achtergrond mij niet bekend was.

Het smaakte allemaal uitermate goed en wij hebben beloofd zeker nog eens terug te komen, al was het alleen maar om te ontdekken welke geheimzinnige gerechten met een minstens even smeuïg verhaal zich nog meer op de menukaart bevinden…

Onlangs zag ik op tv een programma waarin een acteur zich vrijwillig 3 weken in de daklozen-scene had ondergedompeld.
Hij was zich ervan bewust, dat hij na die tijd zich weer met alle warmte van eigen huis en haard mocht omringen en zijn mede-daklozen achterliet in de doelloze leegte.

De tijdelijk thuisloze toonde het eentonige en uitzichtloze bestaan van een groep persoonlijkheden die elkaar bijstonden en raad gaven om op die manier toch een soort van eenheid te creëren. Veel van hen liepen elkaar regelmatig tegen het lijf in dezelfde opvangcentra, bij de soepbus of het Leger des Heils. Ieder van hen had zijn eigen verhaal, maar elk van hen kreeg te maken met vooroordelen en afwijzing. De vraag van de acteur cq. nep-dakloze om een bekertje water werd een winkelier te veel; zonder pardon wees deze laatste hem de deur. Daarentegen overhandigde een passerende tiener van 13 zomaar een tas vol met boodschappen aan de ‘nepzwerver’, die daarvan hevig ontroerd raakte.

“Het kan iedereen gebeuren”, is het motto van deze groep medelanders, die niet binnen de vastomlijnde normen van onze samenleving opereert. Hoewel ik sceptisch tegenover deze schijnbaar gemakzuchtige uitspraak sta, moet ik eerlijk bekennen dat die bewering mij niet helemaal onwaar lijkt. In deze roerige tijden wordt de kloof tussen arm en rijk steeds groter, terwijl de grens van rijk naar arm flinterdun kan zijn, als je niet oppast…

Zelf zou ik he-le-maal geen goede zwerver zijn. Daarvoor ben ik veel te opgeruimd. In plaats van geld te vragen voor een kopje koffie, zou ik smeken om een fles schoonmaakmiddel. Zodat ik eerst een flinke emmer sop over mijn stukje stoep kan gooien alvorens ik er alleen maar aan zou dènken om me daar neer te vleien…

Toch – in een vlaag van verstandsverbijstering – vraag ik mij soms af: “Hoe heerlijk kan het zijn? Je geen zorgen te maken over een ‘bad hairday?’ Niet elke ochtend minstens een half uur voor je kledingkast te dralen ‘omdat je niets hebt om aan te trekken’. Geen filestress omdat je op een enigszins respectabele tijd op je werk wordt verwacht. Op de terugweg van datzelfde werk niet hoeven te bedenken over ‘wat vanavond weer te eten’. ’s Avonds na de koffie nog met stofdoek en -zuiger geen noodzaak hebben om door het huis te gaan omdat dat ook enige onderhoud vraagt. Niet alles klaar voor de volgende dag te hoeven leggen en in je bed stappen in de wetenschap dat er morgen weer zo’n ‘spannende’ dag op je wacht…”

Neeeeee…, daklozen hebben daar geen last van. Die kunnen niet anders dan afwachten wat de dag hen brengt. Ook een regelmatig bestaan, maar dan op een andere manier. Ik oordeel en veroordeel niet, want je weet nooit wat de toekomst in petto heeft. Hoe iemand ook denkt en leeft: te allen tijde respect voor elkaar hebben kost geen moeite, is gratis en levert veel op.

Ik ken mensen die op het randje stonden van een dakloos bestaan, maar die het geluk hadden om iemand te kennen, die hen daarvoor behoedden door het bieden van financiële en emotionele steun. Helaas is niet iedereen gezegend met liefhebbende en meelevende medemensen om zich heen. En dan is die eerste keer slapen onder een brug met niets anders dan een hopeloos en troosteloos vooruitzicht soms onvermijdelijk.

Stiekem ben ik toch wel blij met mijn ‘voorspelbare’ leventje, waarover ik mezelf voorhoud de regie te voeren. Saai maar veilig. Met af en toe een uitspatting in de vorm van stapavondjes en een impulsief besluit om bijvoorbeeld vandaag de trein naar Lutjebroek te nemen…

Maar tussen een ‘gewoon’, gezapig, regelmatig leven en een zwerversbestaan bevinden zich vele zijpaden. Ik probeer er, in de tijd dat ik op deze mooie blauwe bol mag doorbrengen, zoveel mogelijk te bewandelen. Zonder ervan af te raken. Want zeg nooit ‘nooit’…

Waarom soms alle 4 de stoelen in de eerste seconde(n) tegelijk omdraaien en waarom geen een of misschien een enkele na gemiddeld 30 seconden zang, moge duidelijk zijn: een ieder van ons is op eigen wijze gevoelig voor de manier waarop vorm wordt gegeven aan het stemgeluid dat per persoon uniek is.

Toen mijn zoon na zijn geboorte een tijdje op de kinderafdeling moest verblijven en ik me enkele malen per dag daarnaar begaf om hem op gezette tijden te voeden – net zoals alle andere baby’s die op dezelfde tijd honger krengen en begonnen te brullen – herkende ik zijn huiltje meteen. Toen hij vervolgens naar de crèche ging, herkende ik bij het ophalen zijn gebrabbel al in de gang. En zelfs nu nog – hij is inmiddels bijna 11 – kan ik ontroerd raken over hoe hij dingen uitsprak toen hij net leerde praten en hoe hij sommige dingen nog steeds uitspreekt met dezelfde intonatie.

Het wonderlijke van het gesproken woord is dat de manier waarop die wordt uitgesproken, bepalend is voor de reactie hierop. Want wát iemand ook tegen je zegt, de intenties zijn af te luisteren op de manier waaróp dat wordt gezegd. De toon verraad de emotie, dat is onmogelijk te verbergen, hoe graag je dat soms zou willen: omdat je iemand geen pijn wilt doen, of omdat je je verdriet wilt verbergen. En hoewel non-verbale communicatie vaak meer zegt dan verbale, is de manier waarop je de te overbrengen boodschap uitspreekt, allesbepalend voor de gevoelens van de toehoorder.

Het mooie van de stem – vind ik – is, dat die altijd in je herinnering blijft.
Als de telefoon gaat en ik neem op, mis ik soms nog de stem van mijn moeder aan de andere kant van de lijn. Dagelijks spraken wij elkaar via deze weg en hoe ze klonk als ik opnam wanneer ik haar belde, kan ik nog met gemak voor me halen. Ze is inmiddels bijna 20 jaar dood.

Als ik bij het graf van mijn vader sta en hem in lastige tijden weleens in mezelf om raad vraag, hoor ik nog steeds hoe hij probeert mij enigszins wat wijsheid bij te brengen. Ik weet nog hoe hij mijn naam uitsprak als ik weer eens eigenwijs was geweest en mijn eigen pad had gevolgd, wat soms wel eens rampzalige gevolgen had… Eén woord was soms al genoeg. In een enkel geval lag daar zijn wanhoop in. Die mij keihard trof.

Toch zijn het de woorden van liefde van mijn ouders die mij het meest zijn bijgebleven.

Hoe vreemd is het om je eigen stem te horen op bijvoorbeeld een geluidsfragment? En jezelf dingen hoort zeggen waarvan je schrikt. Gewoon, omdat je – om het maar eens plat te zeggen – zo gebekt bent. Je hoort jezelf op een andere manier waarop anderen je horen. Soms letterlijk, soms figuurlijk, soms beiden.

Maar op welke wijze je ook herinnerd wordt door anderen als je zelf niet meer op deze aardbol rondloopt, je stem wordt nooit wordt vergeten…

‘Het gaat er niet om wie je bent, maar wie je kent’.

Een kreet die ik voor het eerst hoorde toen ik lang geleden, na 10 rijksambtenaar te zijn geweest, overstapte naar het bedrijfsleven. De uitspraak die mij toentertijd ook verbaasde maar al te waar bleek, lijkt ook nu nog – of misschien beter gezegd: juist nu nog – meer van toepassing dan ooit.

Ik had het geluk om iemand in mijn directe omgeving te kennen die ik om raad kon vragen over onze zoon, die destijds al een half schooljaar thuis zat. Ons kind had het behoorlijk moeilijk en zowel school als zorginstelling konden daar – ondanks alle goede bedoelingen en inspanningen – niets (meer) aan doen.

Ik was ervan overtuigd dat mijn zoon beter tot zijn recht zou komen op een basisschool met speciaal onderwijs, maar de betrokken behandelaars waren het telkens niet eens met mijn suggestie. Mijn gevoel echter zei me, dat ik er toch iets mee moest. Dus ondernam ik actie en heb mijn hele verhaal verteld aan eerdergenoemde persoon, die zelf werkzaam was in het onderwijs. Alleen al het feit dat ik werd gehoord door een ervaringsdeskundige – iemand die al eerder met dit bijltje had gehakt en op diens beurt wist met wie contact te leggen hierover – was al een verademing. Niet veel later kwam diegene met de naam van een speciale basisschool; daar kon ik rechtstreeks contact mee opnemen.

Korte tijd later had ik in gesprek met de directeur van deze school, die de vinger op de zere plek wist te leggen. De empathische manier waarop die mij aanhoorde, advies gaf en me verzekerde dat het allemaal goed kwam, voelde als een warm bad. Ik had meteen alle vertrouwen in deze school en vol goede moed keerde ik huiswaarts.

Het traject waarin ik daarna in terecht kwam, was lang. Veel ingewikkelde gesprekken met steeds meer partijen waren het gevolg. De administratieve zorgvuldigheid (lees: bureaucratie) waardoor alles nog maanden duurde en onze zoon pas volgend schooljaar kon beginnen, was soms frustrerend. Aan de andere kant: midden in schooljaar overstappen was misschien ook niet handig geweest. Toch ervoer ik alles als een lang(s)lopend project, maar het uitzicht op eventueel een plekje op deze school was het meer dan waard.

Eindelijk! Met tranen in mijn ogen las ik de brief waarin werd bevestigd dat onze zoon was toegelaten. Na een rustig opgebouwde start gaat hij nu weer fulltime naar school. Hij is opgebloeid en heeft weer vertrouwen. Het is weer ons kind, die er plezier in heeft.
Ik ben mijn ‘redder in nood’ een leven lang dankbaar.

Desalniettemin…
‘Het gaat er niet om wie je bent, maar wie je kent’. Ik vind het een verontrustende gedachte dat (te) veel hiervan afhangt. Ik had het geluk om bij iemand aan te kunnen kloppen, maar velen hebben dat niet. Ik zou willen dat de ‘professionals’, die gezinnen in een soortgelijke situatie hulp bieden, meer oor hebben voor de onderbuikgevoelens van ouders. Want alle in literatuur vastgelegde wetenschap weegt niet op tegen de intuïtie van een vader of moeder.

Ik hoop met mijn verhaal alle ouders en hun kind, die ook door een lastige periode gaan, een hart onder de riem steken door mijn ervaringen met hen te delen. Om hen het vertrouwen te geven dat er een oplossing is. Maar wat ik voornamelijk wil meegeven, is om altijd op hun gevoel af te gaan. En doen wat je vindt dat je moet doen. Hoe groot de weerstand ook is. Altijd!