Afgelopen vrijdag heb ik een intensief traject met mijn coach ‘afgerond’.
En ‘afgerond’ staat tussen haakjes omdat zij mij de wijsheid meegaf: ‘Je bent er nooit’.
Die woorden waren een reactie van haar op mijn conclusie dat ik, ondanks dat ik dacht zo’n beetje mijn leerdoelen wel te hebben bereikt, altijd weer een nieuw pad tegenkwam dat ik nog niet had bewandeld.
‘Niets is menselijker’, stelde mijn coach (jeetje, zo’n afstandelijke benaming voor iemand die zoveel voor me betekent) mij gerust. ‘Maar’, vulde ze aan, ‘ik zie een heel andere vrouw voor me dan een tijd geleden. In positieve zin.’
Die bevestiging geeft me nog meer moed om verder te werken aan mezelf. Ik voel, wat zij zegt. Ik ben een wijzer mens, maar met dezelfde ziel. Waar ik trots op ben. Een volwassen meisje.
Dat volwassen meisje ging dan ook helemaal los op een strandfeest afgelopen weekend. Vrij, zingend en dansend. Even helemaal mezelf. Met leuke mensen om mij heen, die net zo veel plezier hadden.
Dat ik de volgende dag bank-hangend moest bijkomen van al dat feestgedruis nam ik voor lief. Om vervolgens te bedenken hoe de week verder ‘netjes en verantwoord’ – zoals een volwassen meisje betaamd – in te vullen. En dat is: verder werken, in alle opzichten en aspecten. Maar met een grote glimlach.
Nee, ik ben er nooit. En dat is helemaal niet erg.
Geef een reactie