Heb ik na jaren eindelijk weer eens – door toedoen van mijn fanatieke 15-jarige zoon – een abonnement voor de sportschool afgesloten, gooien ze de boel weer op slot.

En dat in een periode waarin er in de ‘essentiële’ winkel mij van alles toelacht: hapjes en drankjes die ik in de niet-Kerstperiode nooit tot mij zou nemen. Sterker nog, waar vanaf ik soms het bestaan niet eens wist…
En ja, gezien mijn natuurlijke nieuwsgierigheid probeer ik toch overal een hapje of slokje (of 2, of 3) van.

Hoe moet dat straks als alle ik-heb-teveel-gegeten Kerstdiners achter mij liggen en dat geprop niet kan compenseren door als een idioot in de auto te springen en naar de sportschool te rijden om daar vervolgens mezelf uitdaag door geleidelijk de snelheid van de loopband op te schroeven? Lang duurt dat hardlopen overigens niet, want mijn zeer matige conditie dwingt mij om binnen no-time af te zwakken naar snelwandel-tempo.
Tot overmaat van ramp komen 1 januari en mijn daaraan gerelateerde jaarlijkse afval-voornemen griezelig dichtbij. Ook dát nog…

Dag killer body voor komende zomer. Dat wordt in een lange wijde, niets verhullende jurk naar het strand. Totáál verstoken van enige vorm van zonnebaden. Hoogstens op een terrasje knarsetandend gluren (of ik nu wil of niet) naar al die perfecte bikinilijntjes die in naar de laatste mode niemendalletjes pronken.
Ik neem nog maar een koel wijntje om mijn verdriet te verdrinken…

Gelukkig, niets is minder waar. Ik heb al een tijdje door dat mijn ‘killer body’ uit meer bestaat dan de verpakking. Mijn killer body huist in mijn hoofd. In mijn persoon, als mens. In wie ik wens te zijn.
Mijn eigen ‘killer body’ bestaat uit meer dan ik. Mijn ‘killer body’ behelst familie, vrienden en collega’s die mij onvoorwaardelijk steunen. Die in mij geloven, mij kansen gunnen, mij motiveren en inspireren. Die mij eerlijk aanspreken op mijn ‘eigen aardigheden’ met als enige doel mij te laten groeien. Die een arm om mij heen slaan, zomaar ineens, bijvoorbeeld tijdens een wandeling.
Mijn ‘killer body’ bestaat uit mooie herinneringen die ik koester en minder mooie herinneringen waaruit ik een les heb geleerd. Uit de struggles die ik had en heb en niet uit de weg ga, maar mee deal. Uit het besef dat ik een mens ben dat oprecht, intens en in het nu probeer te leven. Uit de trots die ik voel over wat ik bereikt heb. Uit de blijdschap een moeder te mogen zijn.
Dat alles zet mij stevig in de schoenen. Laat mij aarden. Laat mij in mijn waarde.

Mijn zoon heeft mij, door mij soms letterlijk mee te slepen naar de sportschool (want echt, ik wil soms écht, écht veeeeel liever op de bank onder een dekentje in deze koude tijd), onbewust dat zetje gegeven om ook fysiek beter te worden. Dat mijn mentale welzijn daarmee wordt versterkt behoeft geen uitleg.

Ik ben zo trots op hem als hij – als een volleerd fitnessgoeroe – mij uitlegt hoe ik bepaalde oefeningen moet uitvoeren: ‘Houd je rug recht, mam!’
Die woorden betekenen zoveel méér voor mij dan hij ooit hoeft te weten…

Ik wens iedereen een warme, liefdevolle Kerst en een gelukkig (met je eigen ‘killer body’) 2022 toe!

Vandaag ‘gewoon’ weer eens gaan bowlen in the ‘Mall of the Netherlands’: het oude, vertrouwde en verbouwde winkelcentrum Leidschenhage.

Aan de receptie van het betreffende Amerikaanse etablissement, dat maar liefst 3 verdiepingen telt, word ik in het Engels welkom geheten. The Mall is internationaal georiënteerd, zoals tegenwoordig zo veel. Het is de toekomst; op de middelbare school van mijn zoon scoort zijn gehele klas op HBO-niveau als het op het vak Engels aankomt. Komt door het gamen, legde zijn mentor uit. Dus gelukkig heeft dat ook zijn voordelen. Daarnaast is Spaans de tweede vreemde taal die wordt aangeboden op deze school, dus kind kan straks de wijde wereld in. Wie weet gaat hij later ook nog Mandarijn studeren, het is allemaal niet vreemd meer. Persoonlijk ben ik er blij mee. Maar dat terzijde.

De hypermoderne bowlingbanen van het spiksplinternieuwe ‘event restaurant’ bevinden zich op de tweede verdieping. Bij binnenkomst op de begane grond tref je een lange, gezellige bar en op de eerste verdieping hangt het vol met monitoren in allerlei afmetingen. Er staan tafeltjes in diverse maten opgesteld voor even diverse groepsgrootten. De sfeer is knus en prettig rumoerig. Ondanks het prachtige weer is het gezellig druk en het is gewoon weer even wennen aan de hoeveelheid mensen, die als een familie geconcentreerd de Grand Prix van Frankrijk volgt.

Tot mijn plezier is het ook mogelijk om hier een karaoke-ruimte af te huren. Dat is goed nieuws voor deze vals zingende moeder; binnenkort ga ik dus met vrienden, familie, aanhang en iedereen die wil aansluiten de boel hier op stelten zetten. Eindelijk kan het weer!

Verder kun je op de bovenste verdieping poolen, darten en nog wat games spelen, zoals air-hockey. Het oogt hier als een walhalla van entertainment met voor ieder wat wils.

Hoe heerlijk is het om – tussen het bowlen door – het gezamenlijke en luide gebral te horen van het publiek op de eerste verdieping, dat ziet hoe Verstappen komt, ziet en overwint. Het voelt historisch, dat moment. En niet alleen omdat onze geliefde Formule 1- racer de hoogste podiumplek heeft veroverd.

Nee, alles wat ‘normaal’ was, wordt weer bijzonder. Ik hoop dat dat besef nog even blijft hangen bij iedereen. In ieder geval ben ik mezelf er heel bewust van. En voel ik dankbaarheid en opluchting.

Ook mijn lang geleden geboekte zomervakantie lijkt nu doorgang te gaan vinden. Hier en daar sprokkel ik al wat benodigdheden bij elkaar: anti-zonnebrand, muggenolie, én een nieuwe bikini. Veel te vroeg (ik vertrek pas in augustus), maar gewoon om dat speciale zomervakantiegevoel weer te ervaren.

Het belooft, in alle opzichten, een bijzondere en zinderende zomer te worden.
Ik ben een blij en gelukkig mens.

Ik begrijp, dat er in 2021 een vernieuwde Big Brother in de planning staat…

“Dat is gemakkelijk”, is mijn 1^e gedachte. Wij, Nederlanders, kunnen nu al geen stap meer verzetten zonder dat we in de gaten worden gehouden door providers, sociale media, apps, drones en wat al niet meer. Dus zet deze flitsende communicatiekanalen (nog meer) in en start rolling!

Maar nee. Er wordt een heus ‘Big Brother’-huis gebouwd. In Amsterdam, of all places. Het bruisende hart van ons land. Waar vele corona-besmettingen en -zieken zijn. Waar code rood geldt. Blijkbaar bestaat er nu al zekerheid dat die code op het moment dat de opnamen beginnen, al een gepasseerd station is. Of betreft het spiksplinternieuwe onderkomen hier misschien een ‘mobile home’ dat, mocht het nodig zijn tegen die tijd, in zijn geheel verplaatsbaar is naar de plek waar op dat moment het minste risico op besmetting is?

Het huis wordt ‘corona-proof’ gebouwd, begrijp ik. “Dat wordt gezellig”, gaat het dan meteen door mij heen. Want hoezo mogen de bewoners visite ontvangen? Of in ieder geval, alleen visite waarvan met 100% zekerheid kan worden gezegd dat die niet besmet is met het gevreesde virus? Iedereen op 1,5 meter afstand houden geeft bij lange na niet de smeuïge beelden die wij van dergelijke gluurprogramma’s gewend zijn. En eerlijk gezegd: waaraan diezelfde programma’s hun succes aan hebben te danken. We willen toch zien wat er gebeurt, juist als de camera’s ‘infrarood’ draaien? Wat als al die lui die zich daarbinnen begeven zich braaf gedragen, wie kijkt er dan naar?

Ik zou zeggen: ga aan de slag met de drones die kortgeleden in groten getale zijn aangeschaft en de camera’s die steeds meer vastleggen wat er in de Nederlandse straten gebeurt. Laat iedereen via zijn mobiel meekijken in het leven van hun medeburger, waar en wanneer die maar wil en met dank aan de tv-bobo’s die via in te huren top-nerds en peperdure geavanceerde software weten in te sluipen in de woon-, slaap-, badkamers en keukens van ons onnozele Nederlanders, die nog in de waan zijn zich in alle privacy te kunnen bewegen. Ik bedoel, hoe real wil je reality-tv hebben?

Ik voorspel dat op bovenstaande beschreven manier de kijkcijfers omhoogschieten en de hoge heren van tv-land vechten om de rechten. Daar kan geen huis, hoe luxueus ook, tegenop.
Dus: John, Linda, Erland of Albert: wie biedt?

En o ja, ik ben nu dus rechtmatig eigenaar van dit idee, hè? Copyright 😉.