Het is nu bijna 21.00 uur. Ik heb net gedoucht en zit fris en fruitig, bij een – al zeg ik het zelf – welverdiend kopje koffie deze column te schrijven.
Net mijmerend onder de warme waterstralen, die mijn vermoeide rug meer dan goed deden, passeerden mijn bezigheden deze dag de revue. Juist omdat mijn rug zo protesteerde en gilde om ontspanning.
Want de ochtend begon met het bijwerken van de administratie, die natuurlijk weer veel te lang was blijven liggen. Geconcentreerd en gebogen over de stapel papieren worstelde ik mij een weg naar orde in de chaos. Daarna kroop ik achter mijn laptop (in een niet ideale, ergonomische houding, zo merkte ik na een tijdje en tintelende schouders) om een column te schrijven voor De Leukste Kinderen; een momentje voor mijn passie en in de tussentijd kon ik een bonte was laten draaien. Time flies dus voor ik het wist, mocht ik de lunch verzorgen. Met nieuwe energie beide toiletten gereinigd en de badkamer opgefrist. Een onverwacht bezoekje van de buurvrouw, die even wilde bijpraten, dwong mij om een broodnodige theepauze in te lassen; ze had het niet beter kunnen plannen! Daarna vond ik het ineens ideaal weer om de tuin eens op te ruimen en aan te vegen. En toen ook maar het voortuintje. Geloof me, op je hurken onkruid te lijf gaan levert je zeker wat op; ook rugpijn. Eenmaal weer binnen stond er een flinke afwas naar me te lachen. Gewoon maar aan beginnen, was mijn gedachte. Ik heb nu eenmaal niet van die kaboutertjes in huis die het voor me doen. En als ik toch bezig ben, kan ik de gehele keuken wel even mee-soppen. Dan is dat ook maar gebeurd. Opeens schoot me te binnen dat de was nog opgehangen moest worden. Nou ja, dat klusje kon er ook nog wel bij…
Tussen alle bedrijven door probeer ik ook nog een gepaste baan te vinden, ben ik in overleg om te kijken of ik (ook) voor mezelf kan beginnen als freelance tekstschrijver en ben ik in afwachting van toestemming van het UWV om een cursus te mogen volgen die mijn kansen op de arbeidsmarkt vergroten.
En, minstens zo belangrijk zo niet belangrijker: ik heb nog een aantal sociale activiteiten op mijn wensenlijstje staan. Mijn maatje die terug is uit Afrika moet ik echt hoognodig plat knuffelen en bijpraten (in die volgorde), met een ex-collega annex vriendin wil ik ons ‘1e kwartaal 2016′-etentje plannen (het is inmiddels mei, hè?) en met nog andere ex-collega’s is de ‘we houden contact’-borrel, die wij bij mijn afscheid in november vorig jaar hebben afgesproken, bijna verjaard.
Gelukkig heb ik in deze roerige tijden een uitlaatklep gevonden in muziek en dansen; naast schrijven ook 2 van mijn passies vanwaar ik – zeker nu – niet buiten kan. Ik ben er zeker van dat alles over een tijdje in een rustiger vaarwater komt. En ikzelf ook.
Ondanks alle bovenstaande ligt mijn prioriteit bij mijn zoontje (weer) op de rit krijgen (lees mijn columns op: deleukstekinderen.nl) en het gezin in goede harmonie draaiende te houden.
Maar hé, ik ‘werk’ niet…
Geef een reactie