Vanmorgen kreeg ik een telefoontje van mijn vriend met ‘breaking news’: hij was vannacht opgeschrikt door enorm kabaal in zijn woonkamer…

Het bleek (gelukkig maar) geen wereldramp, maar hij had wel een héél opmerkelijke reden voor zijn onverwacht ontwaken: de buurmannen hadden ruzie!
Daarmee doelde hij niet op medebewoners in zijn straat, maar op twee gevederde huismaatjes die bij hem in de woonkamer staan en sinds jaar en dag een kooi delen: zijn valkparkietjes. Het aandoenlijke stel kreeg hij ooit van een hartsvriendin, die oorspronkelijk dacht dat het twee vrouwtjes waren; de parmantig gekuifde dames werden dan ook Britt en Noortje genoemd.

Na enige tijd en bij nader onderzoek bleken de twee lawaaikoekies (want ze konden en kunnen behoorlijk hun bekje opentrekken) van het mannelijk geslacht te zijn. Om hen na hun zogenaamde come-out niet te veel in verwarring te brengen (en ook mij, want ik weet nog steeds niet wie wie is…) werden de ‘heren’ omgedoopt tot ‘Buurman en Buurman’.

Tot zover.

Maar vannacht is bij de twee doorgaans grote maatjes om onbekende oorzaak de vlam in de pan geraakt. Zo heftig zelfs, dat mijn vriend er dus van wakker schrok en de twee tot bedaren moest brengen.
Het bleek er echt hard aan toe te zijn gegaan: de voerbakjes vlogen door de kooi!

Aangezien ik nogal visueel ben ingesteld, zie ik dat dan helemaal voor me: twee opgefokte vogeltjes die elkaar even niet meer kunnen luchten of zien, maar gedwongen 1 huis (lees: kooi) delen en dan uit frustratie maar met hun eten gaan smijten!
Toegegeven, ze hebben weinig alternatieven: met deuren gooien gaat niet, net zo min als met borden of ander voor de hand liggend servies. 1 van hen kan ook niet even een ommetje gaan maken om af te koelen. Of zich bezatten in de kroeg. Ze kunnen niet zwijgend voor de televisie gaan hangen of in een andere kamer gaan zitten mokken. Nee, veel uitwijkmogelijkheden zijn er niet. Dus dan maar pakken wat je pakken kan. Als gekooide vogel dan. Hilarisch!

Enfin, wat ik begreep is dat de boel vanmorgen alweer gesust was: ze zaten weer – alsof er niets was gebeurd – samen op een stokje, beiden ogenschijnlijk onschuldig aan de rommel die hun wangedrag had veroorzaakt.

‘Vanavond laat ik ze lekker even los fladderen’, sloot vriend verzoenend het spectaculaire nieuws af.

Vind ik ook een goed plan, kunnen ze hun energie even kwijt voordat de boel weer ontploft.
En gelukkig kunnen ze weer door 1 – uh – (kooi)deur…

 

Dus is het alweer 5 januari. 2019.

Ik heb geen voornemens. Maar doelen. En die doelen houd ik lekker alleen voor mezelf. Geen woorden, maar daden is dit jaar mijn leus.
Oeps, nu heb ik er toch 1 blootgegeven…

Anyway, 2018 was voor mij een jaar van verandering en bewustwording. Of misschien een betere volgorde: bewustwording en verandering. Die ik ga voortzetten in 2019.
O jee, nog 1… Nou ja, vooruit.

Ik heb veel liefde gezien dit jaar. En helaas ook, zeker aan het eind van het jaar, verdriet. Verdriet om het verlies van (veel te jonge) dierbaren. De herinneringen aan hen zijn onvergetelijk; en hoewel die ook pijn doen, geven ze meteen troost. Want een uniek persoon heeft een unieke rol gespeeld in het leven van degenen om zich heen. Dat vind ik iets om dankbaar voor te zijn.

Dat ik (meer) bewust ben van de breekbaarheid en tijdigheid van mijn eigen bestaan op deze wereld, neem ik mee naar het voor mij liggend nieuw jaar. Mijn streven om mijn dromen in het hier en nu waar te maken, zijn versterkt door de gebeurtenissen die in 2018 in mijn leven plaatsvonden.
En nummer 3 is in de lucht, gaat goed…

Ik wil deze korte column niet eindigen met 1 van de vele cliché-uitspraken die genoeg de ronde doen op de sociale media. (En ja, die deel ik ook weleens.)

Ik wens iedereen gewoon een gezond en gelukkig, liefdevol 2019.

Harry trouwde Megan.
Een prins en een actrice, die ook nog eens gescheiden is… Een traditie wordt doorbroken. Van ‘de standaard’ wordt afgeweken.

Standaard betekent volgens het woordenboek: “normaal, geldend voor alle gevallen”.
Nou, dit is dus typisch een gevalletje ‘niet standaard’. En dat is hem nou net waar vele schoenen wringen. Want als je niet ‘standaard’ bent, hoor je er – in veel gevallen – niet bij.

Een afwijkende voorkeur voor bijvoorbeeld partner, kleding en andere innerlijk of uiterlijkheden is nog steeds – zij het in steeds mindere mate – ‘ongewoon’ en veroorzaakt soms nog minachting.
Zo ook als je bijvoorbeeld niet ‘standaard’ denkt of een andere mening of zienswijze hebt. Met andere woorden een ander idee hebt over hoe de wereld in elkaar steekt.

Voor kinderen kan gelden: een andere manier van leren. Afwijkend van de rest van de leerlingen, die ‘standaard’ wel meekomen. Een ernstige bijkomstigheid is, dat juist die anders lerende kinderen – gezien hun jonge leeftijd – het dubbel zo moeilijk hebben: hun mate van relativeren is nog niet ten volle ontwikkeld. Dus raken zij in de stress. De gevolgen hiervan hoef ik u niet uit te leggen.

Ook mijn eigen persoontje is niet standaard. Of mijn levensstijl daarvan de oorzaak of het gevolg is, is lastig te zeggen. En wat mij betreft ook niet relevant. Wat mij handvatten geeft, is om te leren hoe om te gaan met mijn eigen stijl, hoe eigenzinnig of misschien wel eigenwijs die ook mag overkomen.

Wat ik wel hiervan geleerd heb, is dat er in je omgeving soms niet begrijpend of zelfs afkeurend wordt gereageerd op mijn ‘anders’ handelen. Iets, waar ik in het verleden moeite mee had. Tegenwoordig bestempel ik mezelf als zijnde bijzonder. Daarmee dek ik de lading op een voor mij positieve manier. En dat is waar het mij om gaat. Dat klinkt u misschien arrogant in de oren, maar – and I quote -: “Frankly my dear, I don’t give a damn!”

Ik hoop dat alle kinderen, die niet ‘standaard’ zijn, de kans krijgen zich op een meer individualistische manier te ontwikkelen. Gelukkig lees ik steeds meer over ‘beelddenkers’ en ‘indigo-kinderen’. En hoor ik steeds meer geluiden over manieren hoe om te gaan met deze kwetsbare doelgroep. Een zeer belangrijk signaal, want – zoals u het met mij eens zult zijn – je ervaringen als kind draag je je hele verdere leven met je mee.

Ik heb geleerd dat, als ik op mijn manier tevreden ben met wie ik ben, degenen die mij het meest na staan dat ook zijn. Daarover nadenken, op dit moment van schrijven, denk ik (sterker nog: daar ben ik van overtuigd) dat dàt gegeven de belangrijkste drijfveer is om te zijn wie ik ben.

Dat het niet de meest makkelijke weg is, is me inmiddels meer dan duidelijk.
Voor mij echter is het de enige weg.

Ik weet zeker dat Harry en Megan een mooie – niet standaard – toekomst tegemoet gaan omdat zij voor elkaar, maar voornamelijk voor zichzelf hebben gekozen…