Wendy Pragt

Vandaag ‘gewoon’ weer eens gaan bowlen in the ‘Mall of the Netherlands’: het oude, vertrouwde en verbouwde winkelcentrum Leidschenhage.

Aan de receptie van het betreffende Amerikaanse etablissement, dat maar liefst 3 verdiepingen telt, word ik in het Engels welkom geheten. The Mall is internationaal georiënteerd, zoals tegenwoordig zo veel. Het is de toekomst; op de middelbare school van mijn zoon scoort zijn gehele klas op HBO-niveau als het op het vak Engels aankomt. Komt door het gamen, legde zijn mentor uit. Dus gelukkig heeft dat ook zijn voordelen. Daarnaast is Spaans de tweede vreemde taal die wordt aangeboden op deze school, dus kind kan straks de wijde wereld in. Wie weet gaat hij later ook nog Mandarijn studeren, het is allemaal niet vreemd meer. Persoonlijk ben ik er blij mee. Maar dat terzijde.

De hypermoderne bowlingbanen van het spiksplinternieuwe ‘event restaurant’ bevinden zich op de tweede verdieping. Bij binnenkomst op de begane grond tref je een lange, gezellige bar en op de eerste verdieping hangt het vol met monitoren in allerlei afmetingen. Er staan tafeltjes in diverse maten opgesteld voor even diverse groepsgrootten. De sfeer is knus en prettig rumoerig. Ondanks het prachtige weer is het gezellig druk en het is gewoon weer even wennen aan de hoeveelheid mensen, die als een familie geconcentreerd de Grand Prix van Frankrijk volgt.

Tot mijn plezier is het ook mogelijk om hier een karaoke-ruimte af te huren. Dat is goed nieuws voor deze vals zingende moeder; binnenkort ga ik dus met vrienden, familie, aanhang en iedereen die wil aansluiten de boel hier op stelten zetten. Eindelijk kan het weer!

Verder kun je op de bovenste verdieping poolen, darten en nog wat games spelen, zoals air-hockey. Het oogt hier als een walhalla van entertainment met voor ieder wat wils.

Hoe heerlijk is het om – tussen het bowlen door – het gezamenlijke en luide gebral te horen van het publiek op de eerste verdieping, dat ziet hoe Verstappen komt, ziet en overwint. Het voelt historisch, dat moment. En niet alleen omdat onze geliefde Formule 1- racer de hoogste podiumplek heeft veroverd.

Nee, alles wat ‘normaal’ was, wordt weer bijzonder. Ik hoop dat dat besef nog even blijft hangen bij iedereen. In ieder geval ben ik mezelf er heel bewust van. En voel ik dankbaarheid en opluchting.

Ook mijn lang geleden geboekte zomervakantie lijkt nu doorgang te gaan vinden. Hier en daar sprokkel ik al wat benodigdheden bij elkaar: anti-zonnebrand, muggenolie, én een nieuwe bikini. Veel te vroeg (ik vertrek pas in augustus), maar gewoon om dat speciale zomervakantiegevoel weer te ervaren.

Het belooft, in alle opzichten, een bijzondere en zinderende zomer te worden.
Ik ben een blij en gelukkig mens.

Ik begrijp, dat er in 2021 een vernieuwde Big Brother in de planning staat…

“Dat is gemakkelijk”, is mijn 1^e gedachte. Wij, Nederlanders, kunnen nu al geen stap meer verzetten zonder dat we in de gaten worden gehouden door providers, sociale media, apps, drones en wat al niet meer. Dus zet deze flitsende communicatiekanalen (nog meer) in en start rolling!

Maar nee. Er wordt een heus ‘Big Brother’-huis gebouwd. In Amsterdam, of all places. Het bruisende hart van ons land. Waar vele corona-besmettingen en -zieken zijn. Waar code rood geldt. Blijkbaar bestaat er nu al zekerheid dat die code op het moment dat de opnamen beginnen, al een gepasseerd station is. Of betreft het spiksplinternieuwe onderkomen hier misschien een ‘mobile home’ dat, mocht het nodig zijn tegen die tijd, in zijn geheel verplaatsbaar is naar de plek waar op dat moment het minste risico op besmetting is?

Het huis wordt ‘corona-proof’ gebouwd, begrijp ik. “Dat wordt gezellig”, gaat het dan meteen door mij heen. Want hoezo mogen de bewoners visite ontvangen? Of in ieder geval, alleen visite waarvan met 100% zekerheid kan worden gezegd dat die niet besmet is met het gevreesde virus? Iedereen op 1,5 meter afstand houden geeft bij lange na niet de smeuïge beelden die wij van dergelijke gluurprogramma’s gewend zijn. En eerlijk gezegd: waaraan diezelfde programma’s hun succes aan hebben te danken. We willen toch zien wat er gebeurt, juist als de camera’s ‘infrarood’ draaien? Wat als al die lui die zich daarbinnen begeven zich braaf gedragen, wie kijkt er dan naar?

Ik zou zeggen: ga aan de slag met de drones die kortgeleden in groten getale zijn aangeschaft en de camera’s die steeds meer vastleggen wat er in de Nederlandse straten gebeurt. Laat iedereen via zijn mobiel meekijken in het leven van hun medeburger, waar en wanneer die maar wil en met dank aan de tv-bobo’s die via in te huren top-nerds en peperdure geavanceerde software weten in te sluipen in de woon-, slaap-, badkamers en keukens van ons onnozele Nederlanders, die nog in de waan zijn zich in alle privacy te kunnen bewegen. Ik bedoel, hoe real wil je reality-tv hebben?

Ik voorspel dat op bovenstaande beschreven manier de kijkcijfers omhoogschieten en de hoge heren van tv-land vechten om de rechten. Daar kan geen huis, hoe luxueus ook, tegenop.
Dus: John, Linda, Erland of Albert: wie biedt?

En o ja, ik ben nu dus rechtmatig eigenaar van dit idee, hè? Copyright 😉.

 

Dus is het alweer 5 januari. 2019.

Ik heb geen voornemens. Maar doelen. En die doelen houd ik lekker alleen voor mezelf. Geen woorden, maar daden is dit jaar mijn leus.
Oeps, nu heb ik er toch 1 blootgegeven…

Anyway, 2018 was voor mij een jaar van verandering en bewustwording. Of misschien een betere volgorde: bewustwording en verandering. Die ik ga voortzetten in 2019.
O jee, nog 1… Nou ja, vooruit.

Ik heb veel liefde gezien dit jaar. En helaas ook, zeker aan het eind van het jaar, verdriet. Verdriet om het verlies van (veel te jonge) dierbaren. De herinneringen aan hen zijn onvergetelijk; en hoewel die ook pijn doen, geven ze meteen troost. Want een uniek persoon heeft een unieke rol gespeeld in het leven van degenen om zich heen. Dat vind ik iets om dankbaar voor te zijn.

Dat ik (meer) bewust ben van de breekbaarheid en tijdigheid van mijn eigen bestaan op deze wereld, neem ik mee naar het voor mij liggend nieuw jaar. Mijn streven om mijn dromen in het hier en nu waar te maken, zijn versterkt door de gebeurtenissen die in 2018 in mijn leven plaatsvonden.
En nummer 3 is in de lucht, gaat goed…

Ik wil deze korte column niet eindigen met 1 van de vele cliché-uitspraken die genoeg de ronde doen op de sociale media. (En ja, die deel ik ook weleens.)

Ik wens iedereen gewoon een gezond en gelukkig, liefdevol 2019.