Wendy Pragt

‘Het gaat er niet om wie je bent, maar wie je kent’.

Een kreet die ik voor het eerst hoorde toen ik lang geleden, na 10 rijksambtenaar te zijn geweest, overstapte naar het bedrijfsleven. De uitspraak die mij toentertijd ook verbaasde maar al te waar bleek, lijkt ook nu nog – of misschien beter gezegd: juist nu nog – meer van toepassing dan ooit.

Ik had het geluk om iemand in mijn directe omgeving te kennen die ik om raad kon vragen over onze zoon, die destijds al een half schooljaar thuis zat. Ons kind had het behoorlijk moeilijk en zowel school als zorginstelling konden daar – ondanks alle goede bedoelingen en inspanningen – niets (meer) aan doen.

Ik was ervan overtuigd dat mijn zoon beter tot zijn recht zou komen op een basisschool met speciaal onderwijs, maar de betrokken behandelaars waren het telkens niet eens met mijn suggestie. Mijn gevoel echter zei me, dat ik er toch iets mee moest. Dus ondernam ik actie en heb mijn hele verhaal verteld aan eerdergenoemde persoon, die zelf werkzaam was in het onderwijs. Alleen al het feit dat ik werd gehoord door een ervaringsdeskundige – iemand die al eerder met dit bijltje had gehakt en op diens beurt wist met wie contact te leggen hierover – was al een verademing. Niet veel later kwam diegene met de naam van een speciale basisschool; daar kon ik rechtstreeks contact mee opnemen.

Korte tijd later had ik in gesprek met de directeur van deze school, die de vinger op de zere plek wist te leggen. De empathische manier waarop die mij aanhoorde, advies gaf en me verzekerde dat het allemaal goed kwam, voelde als een warm bad. Ik had meteen alle vertrouwen in deze school en vol goede moed keerde ik huiswaarts.

Het traject waarin ik daarna in terecht kwam, was lang. Veel ingewikkelde gesprekken met steeds meer partijen waren het gevolg. De administratieve zorgvuldigheid (lees: bureaucratie) waardoor alles nog maanden duurde en onze zoon pas volgend schooljaar kon beginnen, was soms frustrerend. Aan de andere kant: midden in schooljaar overstappen was misschien ook niet handig geweest. Toch ervoer ik alles als een lang(s)lopend project, maar het uitzicht op eventueel een plekje op deze school was het meer dan waard.

Eindelijk! Met tranen in mijn ogen las ik de brief waarin werd bevestigd dat onze zoon was toegelaten. Na een rustig opgebouwde start gaat hij nu weer fulltime naar school. Hij is opgebloeid en heeft weer vertrouwen. Het is weer ons kind, die er plezier in heeft.
Ik ben mijn ‘redder in nood’ een leven lang dankbaar.

Desalniettemin…
‘Het gaat er niet om wie je bent, maar wie je kent’. Ik vind het een verontrustende gedachte dat (te) veel hiervan afhangt. Ik had het geluk om bij iemand aan te kunnen kloppen, maar velen hebben dat niet. Ik zou willen dat de ‘professionals’, die gezinnen in een soortgelijke situatie hulp bieden, meer oor hebben voor de onderbuikgevoelens van ouders. Want alle in literatuur vastgelegde wetenschap weegt niet op tegen de intuïtie van een vader of moeder.

Ik hoop met mijn verhaal alle ouders en hun kind, die ook door een lastige periode gaan, een hart onder de riem steken door mijn ervaringen met hen te delen. Om hen het vertrouwen te geven dat er een oplossing is. Maar wat ik voornamelijk wil meegeven, is om altijd op hun gevoel af te gaan. En doen wat je vindt dat je moet doen. Hoe groot de weerstand ook is. Altijd!

Geachte ,

Via deze ongebruikelijke probeer ik aan een leuke functie te komen.

Het is zo’n beetje mijn laatste strohalm, want inmiddels heb ik via alle reguliere kanalen geprobeerd om een gepaste baan te vinden.

Met mijn   aan ervaring ben ik voor uw organisatie zeker een aanwinst.

Ik heb 10 jaar gewerkt op een personeelsafdeling binnen de overheid; daarna besloot ik mijn horizon te verbreden en mijn   uit te slaan; als medewerker binnendienst in de ICT bijvoorbeeld heb ik veel geleerd over het wel en wee van de betreffende sector en het bedrijfsleven in het algemeen.

Om mijn kennis en deskundigheid verder uit te breiden, heb ik enkele jaren bewust gekozen voor jobhoppen dat, gezien de positieve economie en arbeidsmarkt toentertijd, nog mogelijk was. Het was een inspirerende en leerzame periode; door het regelmatig wisselen van werkgever heb ik veel meegekregen over de verschillende aspecten en manieren van werken in ondersteunende functies op de diverse niveaus.

Als gevolg van bovenstaande ben ik iemand die zeer zelfstandig haar taken uitvoert, zonder daarbij de dynamiek van het team(werk) uit het oog te verliezen.

Ik ben een kei in plannen en organiseren en in het gelukkige bezit van een -on mentaliteit en -view.

Verder ben ik initiatiefrijk, accuraat en creatief. Loyaliteit, klantvriendelijkheid en ‘ voor de zaak hebben’ zijn voor mij vanzelfsprekendheden.

Ik kom het best tot mijn recht in een organisatie waar hard werken, gecombineerd met een vleugje humor en elke dag een de insteek is.

Bovenop dit alles ben ik bezig om mijn schrijftalent verder te ontwikkelen. Ik schrijf columns, (commerciële) teksten en alles wat er verder te schrijven valt. Op mijn website www.wendypragt.nl (under construction) – die ik overigens zelf onderhoud, ik heb gedegen kennis van WordPress – kunt u alvast een gedeelte van mijn portfolio inzien. Een plekje op uw marketing-/communicatieafdeling geniet daarom mijn brutale voorkeur.

Omdat originaliteit een must is om op te vallen tussen de honderden, zo niet duizenden sollicitaties, en deze eigenschap sowieso gunstig is om out-of-the-box te kunnen denken (zoals ik), hoop ik met dit schrijven uw aandacht te trekken.

Kortom, met zowel mijn tomeloze inzet als kleurrijke persoonlijkheid ben ik van meerwaarde voor uw organisatie.

Ik hoop u na uw welverdiende vakantie mijn (ver)nieuwe(nde) werkgever te mogen noemen.

Met -nige groeten,

Wendy Pragt

Het is nu bijna 21.00 uur. Ik heb net gedoucht en zit fris en fruitig, bij een – al zeg ik het zelf – welverdiend kopje koffie deze column te schrijven.

Net mijmerend onder de warme waterstralen, die mijn vermoeide rug meer dan goed deden, passeerden mijn bezigheden deze dag de revue. Juist omdat mijn rug zo protesteerde en gilde om ontspanning.

Want de ochtend begon met het bijwerken van de administratie, die natuurlijk weer veel te lang was blijven liggen. Geconcentreerd en gebogen over de stapel papieren worstelde ik mij een weg naar orde in de chaos. Daarna kroop ik achter mijn laptop (in een niet ideale, ergonomische houding, zo merkte ik na een tijdje en tintelende schouders) om een column te schrijven voor De Leukste Kinderen; een momentje voor mijn passie en in de tussentijd kon ik een bonte was laten draaien. Time flies dus voor ik het wist, mocht ik de lunch verzorgen. Met nieuwe energie beide toiletten gereinigd en de badkamer opgefrist. Een onverwacht bezoekje van de buurvrouw, die even wilde bijpraten, dwong mij om een broodnodige theepauze in te lassen; ze had het niet beter kunnen plannen! Daarna vond ik het ineens ideaal weer om de tuin eens op te ruimen en aan te vegen. En toen ook maar het voortuintje. Geloof me, op je hurken onkruid te lijf gaan levert je zeker wat op; ook rugpijn. Eenmaal weer binnen stond er een flinke afwas naar me te lachen. Gewoon maar aan beginnen, was mijn gedachte. Ik heb nu eenmaal niet van die kaboutertjes in huis die het voor me doen. En als ik toch bezig ben, kan ik de gehele keuken wel even mee-soppen. Dan is dat ook maar gebeurd. Opeens schoot me te binnen dat de was nog opgehangen moest worden. Nou ja, dat klusje kon er ook nog wel bij…

Tussen alle bedrijven door probeer ik ook nog een gepaste baan te vinden, ben ik in overleg om te kijken of ik (ook) voor mezelf kan beginnen als freelance tekstschrijver en ben ik in afwachting van toestemming van het UWV om een cursus te mogen volgen die mijn kansen op de arbeidsmarkt vergroten.
En, minstens zo belangrijk zo niet belangrijker: ik heb nog een aantal sociale activiteiten op mijn wensenlijstje staan. Mijn maatje die terug is uit Afrika moet ik echt hoognodig plat knuffelen en bijpraten (in die volgorde), met een ex-collega annex vriendin wil ik ons ‘1e kwartaal 2016′-etentje plannen (het is inmiddels mei, hè?) en met nog andere ex-collega’s is de ‘we houden contact’-borrel, die wij bij mijn afscheid in november vorig jaar hebben afgesproken, bijna verjaard.

Gelukkig heb ik in deze roerige tijden een uitlaatklep gevonden in muziek en dansen; naast schrijven ook 2 van mijn passies vanwaar ik – zeker nu – niet buiten kan. Ik ben er zeker van dat alles over een tijdje in een rustiger vaarwater komt. En ikzelf ook.

Ondanks alle bovenstaande ligt mijn prioriteit bij mijn zoontje (weer) op de rit krijgen (lees mijn columns op: deleukstekinderen.nl) en het gezin in goede harmonie draaiende te houden.

Maar hé, ik ‘werk’ niet…