Wendy Pragt

Creative Content

  • Columns
  • Publicaties R.O.O.S.
  • Levensverhalen
  • Contact
  • Over mij

Toos Werkeloos

10 mei 2016 door Wendy Pragt Leave a Comment

arthropod-346160_640

Het is nu bijna 21.00 uur. Ik heb net gedoucht en zit fris en fruitig, bij een – al zeg ik het zelf – welverdiend kopje koffie deze column te schrijven.

Net mijmerend onder de warme waterstralen, die mijn vermoeide rug meer dan goed deden, passeerden mijn bezigheden deze dag de revue. Juist omdat mijn rug zo protesteerde en gilde om ontspanning.

Want de ochtend begon met het bijwerken van de administratie, die natuurlijk weer veel te lang was blijven liggen. Geconcentreerd en gebogen over de stapel papieren worstelde ik mij een weg naar orde in de chaos. Daarna kroop ik achter mijn laptop (in een niet ideale, ergonomische houding, zo merkte ik na een tijdje en tintelende schouders) om een column te schrijven voor De Leukste Kinderen; een momentje voor mijn passie en in de tussentijd kon ik een bonte was laten draaien. Time flies dus voor ik het wist, mocht ik de lunch verzorgen. Met nieuwe energie beide toiletten gereinigd en de badkamer opgefrist. Een onverwacht bezoekje van de buurvrouw, die even wilde bijpraten, dwong mij om een broodnodige theepauze in te lassen; ze had het niet beter kunnen plannen! Daarna vond ik het ineens ideaal weer om de tuin eens op te ruimen en aan te vegen. En toen ook maar het voortuintje. Geloof me, op je hurken onkruid te lijf gaan levert je zeker wat op; ook rugpijn. Eenmaal weer binnen stond er een flinke afwas naar me te lachen. Gewoon maar aan beginnen, was mijn gedachte. Ik heb nu eenmaal niet van die kaboutertjes in huis die het voor me doen. En als ik toch bezig ben, kan ik de gehele keuken wel even mee-soppen. Dan is dat ook maar gebeurd. Opeens schoot me te binnen dat de was nog opgehangen moest worden. Nou ja, dat klusje kon er ook nog wel bij…

Tussen alle bedrijven door probeer ik ook nog een gepaste baan te vinden, ben ik in overleg om te kijken of ik (ook) voor mezelf kan beginnen als freelance tekstschrijver en ben ik in afwachting van toestemming van het UWV om een cursus te mogen volgen die mijn kansen op de arbeidsmarkt vergroten.
En, minstens zo belangrijk zo niet belangrijker: ik heb nog een aantal sociale activiteiten op mijn wensenlijstje staan. Mijn maatje die terug is uit Afrika moet ik echt hoognodig plat knuffelen en bijpraten (in die volgorde), met een ex-collega annex vriendin wil ik ons ‘1e kwartaal 2016′-etentje plannen (het is inmiddels mei, hè?) en met nog andere ex-collega’s is de ‘we houden contact’-borrel, die wij bij mijn afscheid in november vorig jaar hebben afgesproken, bijna verjaard.

Gelukkig heb ik in deze roerige tijden een uitlaatklep gevonden in muziek en dansen; naast schrijven ook 2 van mijn passies vanwaar ik – zeker nu – niet buiten kan. Ik ben er zeker van dat alles over een tijdje in een rustiger vaarwater komt. En ikzelf ook.

Ondanks alle bovenstaande ligt mijn prioriteit bij mijn zoontje (weer) op de rit krijgen (lees mijn columns op: deleukstekinderen.nl) en het gezin in goede harmonie draaiende te houden.

Maar hé, ik ‘werk’ niet…

RIVER DEEP, MOUNTAIN HIGH

21 januari 2016 door Wendy Pragt Leave a Comment

tatry-1491609_640

Zo kun je wel eens een periode in je leven hebben, dat de rusteloosheid in alle hevigheid om je heen zwermt. Nou, dat heb ik nu. Mijn gedachten gaan alle kanten op en mijn lijf gaat mee. Een soort rollercoaster, maar dan een zonder eindpunt.

Maar goed, het is wat het is. Dus probeer ik van nood een deugd te maken. Of eerder gezegd: mijn hele wezen reageert op de situatie en soms pakt dat best handig uit. Zo heb ik bijvoorbeeld gisteren de hele bovenverdieping opgeruimd, opnieuw ingedeeld, gesopt, gestofzuigd, gezeemd. Daarna nog even de badkamer een fikse schoonmaakbeurt gegeven en ga zo maar door. Het hele huis blonk als een 5-sterren B&B. Ik was helemaal tevreden. Om vervolgens doodmoe op de bank te ploffen en uiteindelijk wakker werd van mijn eigen gesnurk. Na het eten en afwassen ook nog de binnenkanten van alle keukenkastjes meegepakt (ik stond er nou toch), mezelf naar boven gesleept en in de fonkelende badkamer een hete douche genomen in de overtuiging dat een goede nachtrust mijn welverdiende beloning was.

Helaas. Na nog even te hebben ge-appt met een vriendin, die blijkbaar ook niet de slaap kon vatten en wij in plaats daarvan een weekendje samen weg hebben geregeld, was ik klaarwakker. Na anderhalf uur in het donker te hebben gestaard, besloot ik om maar een en ander aan gedachten voor columns op te schrijven. Nu heb ik sowieso de gewoonte om ’s nachts op de meest geweldige teksten te komen, dus pen en papier zijn altijd bij de hand.
Eens kom ik wel weer tot rust. En is het (meeste) leed weer geleden. Zo gaat dat bij mij.

Voor een iemand speciaal hoop ik dat er ook weer een tijd van rust komt. Een vriendin, die ik al heel lang ken. Lief en leed mee heb gedeeld. Uit het oog verloor, maar gelukkig weer teruggevonden heb. Met een grote mond en een klein hartje. Wiens 50e verjaardag afgelopen zomer uitgebreid is gevierd, maar leven nu zo is veranderd om nooit meer zo te worden als het was. Omdat ze ziek is. Heel ziek. Zomaar, ineens. Positief als ze is, slaat ze zich moedig door alle vervelende behandelingen heen. Als ik haar bel, klinkt haar spontane lach gelukkig nog als vanouds. Ondanks alles was ze afgelopen weekend toch op de verjaardag van mijn man. Als ze vermoeid de deur bij ons uitloopt, besef ik eigenlijk wat ze voor me betekent. En ben ik blij dat we elkaar, ondanks onze soms pittige meningsverschillen en discussies, blijven vinden.

Voor haar hoop ik het aller, allermeest dat de RIVER DEEP ooit weer een MOUNTAIN HIGH zal worden.

(niet zo) Simpel

5 september 2015 door Wendy Pragt Leave a Comment

Kan ik niet bestaat niet, is mij al op jonge leeftijd geleerd. Dus het schetst steeds mijn verbazing dat de hotemetoten van onze EU niet tot een oplossing komt voor het vluchtelingendrama dat zich momenteel afspeelt.

Als ik, simpele ziel, in mijn eentje oplossingen kan bedenken, hoe gemakkelijk moet het dan niet zijn om met een aanzienlijk aantal hoogopgeleide en intelligente bobo’s een probleem op te lossen. Toegegeven, niet de meest gemakkelijk opgave, maar ach, met dat salaris zou je toch echt in staat moeten zijn tot een gedegen oplossing te komen.

Maar nee, het geharrewar en gehakketak over en weer duurt en duurt en duurt. Want naast humane belangen spelen er ook politieke zaken een rol. En dat maakt het toch wel ingewikkeld. Want wat voor de een een uitgemaakte zaak is, is voor de ander een belediging. En wat voor de ander niet meer dan normaal lijkt, is voor de tweede partij onacceptabel. Zo draaien ze in en om elkaar heen, en in de tussentijd wordt het probleem alsmaar schrijnender.

Alle materiaal dat zich intussen op alle vormen van sociaal media verspreid, al dan niet gefilmd door de slachtoffers zelf of familie ervan of wie dan ook, stapelt zich op en haalt zich allerlei reacties op de hals. Wat dan ook weer invloed heeft op de gehele samenleving met als gevolgd dat we elkaar zowat de hersenen inslaan met het idee dat we op die manier de mening van de ander kunnen weg timmeren.

Dat is weer een probleem erbij voor de hoge heren en dames, die daar dan ook nog een oplossing voor moeten zoeken. En ze hebben het al zo druk! Net terug van vakantie uit landen waar ze helemaal geen armoe – laat staan vluchtelingen – hebben waargenomen (dat moest er nog eens bijkomen in zo’n peperduur resort), moeten ze alweer keihard aan de bak. Nou, ik geef het je te doen!

Echt mensen, het is niet eenvoudig. Ook niet met alle tips die hen door iedereen die wil meedenken, wordt aangedragen. Sterker nog, dat maakt het nog ingewikkelder, mensen die meedenken. Thanks, but no thanks. Er zijn altijd van die figuren die ‘gewoon’ denken: ieder mens is een mens, de wereld is van iedereen, en laten we delen wat we hebben. En in de tussentijd een oplossing bedenken. Dat is wel heel zwart/wit, hè? (Oeps, daar ga ik ietwat over de scheef, nu de pepernoten alweer in de schappen liggen. Nou ja, niet zo bedoeld en bovendien iets van een heel andere orde.) Daar hebben ze niet jaren voor op de universiteit gezeten…

Nee, ze willen ons waar geven voor ons geld. Dat er overigens niet is. Maar daar hebben we het nu niet over; laten we niet alles door elkaar halen, anders is het hek overigens helemaal van de dam. Wat op zich voor de vluchtelingen dan weer goed uitkomt.

Bovenstaande vaag? Misschien, maar ik denk dat eerder genoemde lieden het prima begrijpen…

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 3
  • 4
  • 5
  • 6
  • Next Page »

Dit ben ik

Volg mij

  • E-mail
  • Facebook
  • LinkedIn

Copyright

©Wendy Pragt - All Rights Reserved

 

Facebook

Copyright © 2023 · Beautiful Pro Theme op Genesis Framework · WordPress · Log in