Wendy Pragt

Creative Content

  • Columns
  • Publicaties R.O.O.S.
  • Levensverhalen
  • Contact
  • Over mij

Solumnsitatie

23 juli 2016 door Wendy Pragt Leave a Comment

Geachte restroom-304986_640,

Via deze ongebruikelijke street-238458_640 probeer ik aan een leuke functie te komen.

Het is zo’n beetje mijn laatste strohalm, want inmiddels heb ik via alle reguliere kanalen geprobeerd om een gepaste baan te vinden.

Met mijn matterhorn-425134_640  aan ervaring ben ik voor uw organisatie zeker een aanwinst.

Ik heb 10 jaar gewerkt op een personeelsafdeling binnen de overheid; daarna besloot ik mijn horizon te verbreden en mijn angel-1184179_640  uit te slaan; als medewerker binnendienst in de ICT bijvoorbeeld heb ik veel geleerd over het wel en wee van de betreffende sector en het bedrijfsleven in het algemeen.

Om mijn kennis en deskundigheid verder uit te breiden, heb ik enkele jaren bewust gekozen voor jobhoppen dat, gezien de positieve economie en arbeidsmarkt toentertijd, nog mogelijk was. Het was een inspirerende en leerzame periode; door het regelmatig wisselen van werkgever heb ik veel meegekregen over de verschillende aspecten en manieren van werken in ondersteunende functies op de diverse niveaus.

Als gevolg van bovenstaande ben ik iemand die zeer zelfstandig haar taken uitvoert, zonder daarbij de dynamiek van het team(werk) uit het oog te verliezen.

Ik ben een kei in plannen en organiseren en in het gelukkige bezit van een hand-1498936_640-on mentaliteit en helicopter-894568_640-view.

Verder ben ik initiatiefrijk, accuraat en creatief. Loyaliteit, klantvriendelijkheid en ‘heart-1088487_640 voor de zaak hebben’ zijn voor mij vanzelfsprekendheden.

Ik kom het best tot mijn recht in een organisatie waar hard werken, gecombineerd met een vleugje humor en elke dag een smiley-163510_640de insteek is.

Bovenop dit alles ben ik bezig om mijn schrijftalent verder te ontwikkelen. Ik schrijf columns, (commerciële) teksten en alles wat er verder te schrijven valt. Op mijn website www.wendypragt.nl (under construction) – die ik overigens zelf onderhoud, ik heb gedegen kennis van WordPress – kunt u alvast een gedeelte van mijn portfolio inzien. Een plekje op uw marketing-/communicatieafdeling geniet daarom mijn brutale voorkeur.

Omdat originaliteit een must is om op te vallen tussen de honderden, zo niet duizenden sollicitaties, en deze eigenschap sowieso gunstig is om out-of-the-box te kunnen denken (zoals ik), hoop ik met dit schrijven uw aandacht te trekken.

Kortom, met zowel mijn tomeloze inzet als kleurrijke persoonlijkheid ben ik van meerwaarde voor uw organisatie.

Ik hoop u na uw welverdiende vakantie mijn (ver)nieuwe(nde) werkgever te mogen noemen.

Met sun-151763_640-nige groeten,

Wendy Pragt

Toos Werkeloos

10 mei 2016 door Wendy Pragt Leave a Comment

arthropod-346160_640

Het is nu bijna 21.00 uur. Ik heb net gedoucht en zit fris en fruitig, bij een – al zeg ik het zelf – welverdiend kopje koffie deze column te schrijven.

Net mijmerend onder de warme waterstralen, die mijn vermoeide rug meer dan goed deden, passeerden mijn bezigheden deze dag de revue. Juist omdat mijn rug zo protesteerde en gilde om ontspanning.

Want de ochtend begon met het bijwerken van de administratie, die natuurlijk weer veel te lang was blijven liggen. Geconcentreerd en gebogen over de stapel papieren worstelde ik mij een weg naar orde in de chaos. Daarna kroop ik achter mijn laptop (in een niet ideale, ergonomische houding, zo merkte ik na een tijdje en tintelende schouders) om een column te schrijven voor De Leukste Kinderen; een momentje voor mijn passie en in de tussentijd kon ik een bonte was laten draaien. Time flies dus voor ik het wist, mocht ik de lunch verzorgen. Met nieuwe energie beide toiletten gereinigd en de badkamer opgefrist. Een onverwacht bezoekje van de buurvrouw, die even wilde bijpraten, dwong mij om een broodnodige theepauze in te lassen; ze had het niet beter kunnen plannen! Daarna vond ik het ineens ideaal weer om de tuin eens op te ruimen en aan te vegen. En toen ook maar het voortuintje. Geloof me, op je hurken onkruid te lijf gaan levert je zeker wat op; ook rugpijn. Eenmaal weer binnen stond er een flinke afwas naar me te lachen. Gewoon maar aan beginnen, was mijn gedachte. Ik heb nu eenmaal niet van die kaboutertjes in huis die het voor me doen. En als ik toch bezig ben, kan ik de gehele keuken wel even mee-soppen. Dan is dat ook maar gebeurd. Opeens schoot me te binnen dat de was nog opgehangen moest worden. Nou ja, dat klusje kon er ook nog wel bij…

Tussen alle bedrijven door probeer ik ook nog een gepaste baan te vinden, ben ik in overleg om te kijken of ik (ook) voor mezelf kan beginnen als freelance tekstschrijver en ben ik in afwachting van toestemming van het UWV om een cursus te mogen volgen die mijn kansen op de arbeidsmarkt vergroten.
En, minstens zo belangrijk zo niet belangrijker: ik heb nog een aantal sociale activiteiten op mijn wensenlijstje staan. Mijn maatje die terug is uit Afrika moet ik echt hoognodig plat knuffelen en bijpraten (in die volgorde), met een ex-collega annex vriendin wil ik ons ‘1e kwartaal 2016′-etentje plannen (het is inmiddels mei, hè?) en met nog andere ex-collega’s is de ‘we houden contact’-borrel, die wij bij mijn afscheid in november vorig jaar hebben afgesproken, bijna verjaard.

Gelukkig heb ik in deze roerige tijden een uitlaatklep gevonden in muziek en dansen; naast schrijven ook 2 van mijn passies vanwaar ik – zeker nu – niet buiten kan. Ik ben er zeker van dat alles over een tijdje in een rustiger vaarwater komt. En ikzelf ook.

Ondanks alle bovenstaande ligt mijn prioriteit bij mijn zoontje (weer) op de rit krijgen (lees mijn columns op: deleukstekinderen.nl) en het gezin in goede harmonie draaiende te houden.

Maar hé, ik ‘werk’ niet…

RIVER DEEP, MOUNTAIN HIGH

21 januari 2016 door Wendy Pragt Leave a Comment

tatry-1491609_640

Zo kun je wel eens een periode in je leven hebben, dat de rusteloosheid in alle hevigheid om je heen zwermt. Nou, dat heb ik nu. Mijn gedachten gaan alle kanten op en mijn lijf gaat mee. Een soort rollercoaster, maar dan een zonder eindpunt.

Maar goed, het is wat het is. Dus probeer ik van nood een deugd te maken. Of eerder gezegd: mijn hele wezen reageert op de situatie en soms pakt dat best handig uit. Zo heb ik bijvoorbeeld gisteren de hele bovenverdieping opgeruimd, opnieuw ingedeeld, gesopt, gestofzuigd, gezeemd. Daarna nog even de badkamer een fikse schoonmaakbeurt gegeven en ga zo maar door. Het hele huis blonk als een 5-sterren B&B. Ik was helemaal tevreden. Om vervolgens doodmoe op de bank te ploffen en uiteindelijk wakker werd van mijn eigen gesnurk. Na het eten en afwassen ook nog de binnenkanten van alle keukenkastjes meegepakt (ik stond er nou toch), mezelf naar boven gesleept en in de fonkelende badkamer een hete douche genomen in de overtuiging dat een goede nachtrust mijn welverdiende beloning was.

Helaas. Na nog even te hebben ge-appt met een vriendin, die blijkbaar ook niet de slaap kon vatten en wij in plaats daarvan een weekendje samen weg hebben geregeld, was ik klaarwakker. Na anderhalf uur in het donker te hebben gestaard, besloot ik om maar een en ander aan gedachten voor columns op te schrijven. Nu heb ik sowieso de gewoonte om ’s nachts op de meest geweldige teksten te komen, dus pen en papier zijn altijd bij de hand.
Eens kom ik wel weer tot rust. En is het (meeste) leed weer geleden. Zo gaat dat bij mij.

Voor een iemand speciaal hoop ik dat er ook weer een tijd van rust komt. Een vriendin, die ik al heel lang ken. Lief en leed mee heb gedeeld. Uit het oog verloor, maar gelukkig weer teruggevonden heb. Met een grote mond en een klein hartje. Wiens 50e verjaardag afgelopen zomer uitgebreid is gevierd, maar leven nu zo is veranderd om nooit meer zo te worden als het was. Omdat ze ziek is. Heel ziek. Zomaar, ineens. Positief als ze is, slaat ze zich moedig door alle vervelende behandelingen heen. Als ik haar bel, klinkt haar spontane lach gelukkig nog als vanouds. Ondanks alles was ze afgelopen weekend toch op de verjaardag van mijn man. Als ze vermoeid de deur bij ons uitloopt, besef ik eigenlijk wat ze voor me betekent. En ben ik blij dat we elkaar, ondanks onze soms pittige meningsverschillen en discussies, blijven vinden.

Voor haar hoop ik het aller, allermeest dat de RIVER DEEP ooit weer een MOUNTAIN HIGH zal worden.

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 3
  • 4
  • 5
  • 6
  • 7
  • Next Page »

Dit ben ik

Volg mij

  • E-mail
  • Facebook
  • LinkedIn

Copyright

©Wendy Pragt - All Rights Reserved

 

Facebook

Copyright © 2023 · Beautiful Pro Theme op Genesis Framework · WordPress · Log in