Harry trouwde Megan.
Een prins en een actrice, die ook nog eens gescheiden is… Een traditie wordt doorbroken. Van ‘de standaard’ wordt afgeweken.
Standaard betekent volgens het woordenboek: “normaal, geldend voor alle gevallen”.
Nou, dit is dus typisch een gevalletje ‘niet standaard’. En dat is hem nou net waar vele schoenen wringen. Want als je niet ‘standaard’ bent, hoor je er – in veel gevallen – niet bij.
Een afwijkende voorkeur voor bijvoorbeeld partner, kleding en andere innerlijk of uiterlijkheden is nog steeds – zij het in steeds mindere mate – ‘ongewoon’ en veroorzaakt soms nog minachting.
Zo ook als je bijvoorbeeld niet ‘standaard’ denkt of een andere mening of zienswijze hebt. Met andere woorden een ander idee hebt over hoe de wereld in elkaar steekt.
Voor kinderen kan gelden: een andere manier van leren. Afwijkend van de rest van de leerlingen, die ‘standaard’ wel meekomen. Een ernstige bijkomstigheid is, dat juist die anders lerende kinderen – gezien hun jonge leeftijd – het dubbel zo moeilijk hebben: hun mate van relativeren is nog niet ten volle ontwikkeld. Dus raken zij in de stress. De gevolgen hiervan hoef ik u niet uit te leggen.
Ook mijn eigen persoontje is niet standaard. Of mijn levensstijl daarvan de oorzaak of het gevolg is, is lastig te zeggen. En wat mij betreft ook niet relevant. Wat mij handvatten geeft, is om te leren hoe om te gaan met mijn eigen stijl, hoe eigenzinnig of misschien wel eigenwijs die ook mag overkomen.
Wat ik wel hiervan geleerd heb, is dat er in je omgeving soms niet begrijpend of zelfs afkeurend wordt gereageerd op mijn ‘anders’ handelen. Iets, waar ik in het verleden moeite mee had. Tegenwoordig bestempel ik mezelf als zijnde bijzonder. Daarmee dek ik de lading op een voor mij positieve manier. En dat is waar het mij om gaat. Dat klinkt u misschien arrogant in de oren, maar – and I quote -: “Frankly my dear, I don’t give a damn!”
Ik hoop dat alle kinderen, die niet ‘standaard’ zijn, de kans krijgen zich op een meer individualistische manier te ontwikkelen. Gelukkig lees ik steeds meer over ‘beelddenkers’ en ‘indigo-kinderen’. En hoor ik steeds meer geluiden over manieren hoe om te gaan met deze kwetsbare doelgroep. Een zeer belangrijk signaal, want – zoals u het met mij eens zult zijn – je ervaringen als kind draag je je hele verdere leven met je mee.
Ik heb geleerd dat, als ik op mijn manier tevreden ben met wie ik ben, degenen die mij het meest na staan dat ook zijn. Daarover nadenken, op dit moment van schrijven, denk ik (sterker nog: daar ben ik van overtuigd) dat dàt gegeven de belangrijkste drijfveer is om te zijn wie ik ben.
Dat het niet de meest makkelijke weg is, is me inmiddels meer dan duidelijk.
Voor mij echter is het de enige weg.
Ik weet zeker dat Harry en Megan een mooie – niet standaard – toekomst tegemoet gaan omdat zij voor elkaar, maar voornamelijk voor zichzelf hebben gekozen…
